Bugün benim ilk iş günümdü. 6,5 ay aradan sonra işime geri döndüm. Bütün duyguları aynı anda yaşıyorum. İşimi ve arkadaşlarımı özlemiştim. Bu yüzden mutluydum. Ama sabahın erken saatinde Kerem Egeyi battaniyeye sarıp babannesine bırakmak çok zor oldu. Bana minicik gözleriyle öyle güzel bakıyordu ki zaman dursun istedim. Sanki ilk defa işe başlıyor gibi çok heyecanlı ve stresliydim. İşyerinde saatler geçmedi, gidip oğluma sımsıkı sarılmak istedim. kokusu burnumdan gitmedi.
Şunu anladım kadınlar ne kadar güçlü aslında. Onlara nasip edilen bu annelik duygusunun yanında hem eş, hem kadın. Erkekler sadece işe gidip gelmelerine rağmen azcık çocuklarıyla ilgilenseler yorulduklarını dile getiriyorlar. Eşimin hakkını yiyemem elinden geldiğince bana destek olur ama yorulduğunu da dile getirir.
Ama kadın öyle mi?
Sabah kalkar ev hanımı olur. Hem kendi hazırlanır, hem bebeğini hazırlar. Evden çıkmadan evi toplar, düzenler.
İşe gider; iş kadını olur. Bütün gün bebeğinin kokusu burnunda, hasreti içinde çalışır. Saatleri sayar, akşam olsada bebeğime kavuşsam diye.
Akşam olur: koşa koşa evine gider. Evladına bir sarılır ya bütün dünyayı verseler umrunda olmaz. Ona bir sarılır, sanki dünyayı kucaklamış gibi. Onun bir kokusu, sanki cennetin kokusu gibi. Eve gelir, hem evladıyla ilgilenir. Onun bütün gün olmadığı zamanı telafi edercesine, onunla zaman geçirir. Öyle bir histir ki o; evladı ona küsmüş gibi. Hep içi biraz buruktur.
Kocası gelir, eş olma zamanı gelmiştir. Ona da ilgi ve sevgi gösterir sanki bütün gün yorulan o kadın değilmiş gibi. Aynı gülümseme ve aşkla karşılar eşini.
Ve bunların hepsinin yanında aslında o bir annedir, o bir kadındır. Ve çok yücedir.
Hem anne olmak, hem eş olmak öyle rutin olmuştur ki bazen kendini unutur.
Bir kitap okumayı, kendine bir hobi edinmeyi bile unutmuştur.
Biz kendi kendimizi yesek de aslında durum hiç böyle değil.
Siz kahraman annelersiniz. Her ne kadar gün boyu bebeğinizin yanında olamasanızda önemli olan kaliteli zaman geçirmektir. Onunla kurduğunuz iletişim, oynadığınız oyunlar ve paylaştıklarınız önemli olan.
Siz kendi gücünüzün farkına varın ve kendinizi değerli hisssedin. Siz kendinize değer verirseniz, kendinizin farkına varırsanız insanlarda size değer verir.
Siz evladınızın gözünde kahraman annelersiniz.
Devamını Okuyun...
Şunu anladım kadınlar ne kadar güçlü aslında. Onlara nasip edilen bu annelik duygusunun yanında hem eş, hem kadın. Erkekler sadece işe gidip gelmelerine rağmen azcık çocuklarıyla ilgilenseler yorulduklarını dile getiriyorlar. Eşimin hakkını yiyemem elinden geldiğince bana destek olur ama yorulduğunu da dile getirir.
Ama kadın öyle mi?
Sabah kalkar ev hanımı olur. Hem kendi hazırlanır, hem bebeğini hazırlar. Evden çıkmadan evi toplar, düzenler.
İşe gider; iş kadını olur. Bütün gün bebeğinin kokusu burnunda, hasreti içinde çalışır. Saatleri sayar, akşam olsada bebeğime kavuşsam diye.
Akşam olur: koşa koşa evine gider. Evladına bir sarılır ya bütün dünyayı verseler umrunda olmaz. Ona bir sarılır, sanki dünyayı kucaklamış gibi. Onun bir kokusu, sanki cennetin kokusu gibi. Eve gelir, hem evladıyla ilgilenir. Onun bütün gün olmadığı zamanı telafi edercesine, onunla zaman geçirir. Öyle bir histir ki o; evladı ona küsmüş gibi. Hep içi biraz buruktur.
Kocası gelir, eş olma zamanı gelmiştir. Ona da ilgi ve sevgi gösterir sanki bütün gün yorulan o kadın değilmiş gibi. Aynı gülümseme ve aşkla karşılar eşini.
Ve bunların hepsinin yanında aslında o bir annedir, o bir kadındır. Ve çok yücedir.
Hem anne olmak, hem eş olmak öyle rutin olmuştur ki bazen kendini unutur.
Bir kitap okumayı, kendine bir hobi edinmeyi bile unutmuştur.
Biz kendi kendimizi yesek de aslında durum hiç böyle değil.
Siz kahraman annelersiniz. Her ne kadar gün boyu bebeğinizin yanında olamasanızda önemli olan kaliteli zaman geçirmektir. Onunla kurduğunuz iletişim, oynadığınız oyunlar ve paylaştıklarınız önemli olan.
Siz kendi gücünüzün farkına varın ve kendinizi değerli hisssedin. Siz kendinize değer verirseniz, kendinizin farkına varırsanız insanlarda size değer verir.
Siz evladınızın gözünde kahraman annelersiniz.
